زنـــــــــــدگی یـک رویــــــــــــــــــــــاســـــــــــت

همه موافقند که فرگوسن سه سال پردردسر را پشت سر گذاشت تا این که سرانجام در اولدترافورد جا بیفتد و ثابت کند برای باشگاه کارآمد است. دیوید مویس هم بی‌تردید امیدوار است که بعدها از هفت ماه نخست حضورش در منچستریونایتد به عنوان دورانی مشابه سال‌های اول فرگوسن یاد کنند.

اما آیا فرگوسن هم تا این حد به‌کندی اثر خود را گذاشت؟ او در 6 نوامبر 1986 به عنوان یک مربی 44ساله بسیار بااستعداد به یونایتد پیوست؛ فردی که آبردین را به موفقیت در اسکاتلند و اروپا رسانده بود. اما او یونایتد را در شرایطی تحویل گرفت که در رده نوزدهم جدول قرار داشت و از 13 بازی ابتدایی تنها 3 تا را برده بود.

مربی اسکاتلندی در 29 مسابقه باقی‌مانده از فصل 11 برد کسب کرد (آن سال‌ها هر تیم 42 بازی در فصل انجام می‌داد). یونایتد از منطقه سقوط خارج شد و به رده یازدهم رفت. البته مشخص بود که یونایتد در حد آن نتایج ضعیف ابتدای فصل نبوده و قطعا نتایج بهتری می‌گیرد، اما در هر حال رفتن ران اتکینسون و آمدن فرگوسن به بهبود تیم کمک کرد.

زمانی که تعداد تیم‌های دسته اول فوتبال انگلیس (که در آن هنگام بالاترین دسته به شمار می‌رفت) در فصل 88-1987 کاهش یافت و هر تیم باید 40 مسابقه انجام می‌داد، یونایتد 23 بازی را برد و تنها 5 تا را باخت و در نهایت دوم شد.

لیورپول، قهرمان آن فصل تیمی خوفناک بود. مردان فرگوسن تنها یک هفته در ماه آگوست صدرنشین شدند و در نهایت با 9 امتیاز کمتر دوم شدند. اما خریدهای جدید فرگوسن، یعنی ویو اندرسون، استیو بروس و برایان مک‌کلر همه نقش‌هایی کلیدی ایفا کردند و مک‌کلر اولین مهاجمی شد که توانست پس از جرج بست از رکورد 20 گل در یک فصل عبور کند و به 24 گل برسد.

یونایتد در اولین فصل کامل فرگوسن، از تیمی که در خطر سقوط بود به نایب‌قهرمان تبدیل شد. بسیاری این حقیقت را نادیده می‌گیرند چرا که یونایتد بعدتر به دستاوردهای بزرگ‌تری دست یافت، اما کسی نباید این دستاورد مهم را نادیده بگیرد. سیستم استعدادیابی یونایتد هنوز متحول نشده بود و چند بازیکن تیم هم همچنان همان قدر در تمرینات حاضر می‌شدند که به کافه‌ها می‌رفتند؛ اما یونایتد نسبت به فصل گذشته 25 امتیاز بیشتر کسب کرد، آن هم با دو بازی کمتر.

انتظارات از یونایتد دیگر بالا رفته بود. اما آنها در فصل 89-1988 به‌شدت ناامیدکننده ظاهر شدند. یونایتد بسیار پرنوسان بود و هرچند در 11 فوریه با برد دو بر صفر مقابل شفیلد ونزدی به رده سوم جدول رسید، اما در 14 مسابقه پایانی تنها 3 برد کسب کرد و به رده یازدهم فروغلتید.

البته یونایتد مشکلات کمی نداشت. اندرسون و کالین گیبسون مصدوم شدند، و رمی موزس پس از مبارزه‌ای طولانی با مصدومیت زانو و مچ پا سرانجام در سن 28سالگی از فوتبال خداحافظی کرد. فرگوسن مجبور شد رو به جوانان بیاورد و به امثال مارک رابینز، مهاجم 18ساله و لی شارپ، بال 17ساله برای اولین بار در لیگ انگلیس بازی داد.

فرگوسن تلاش بسیاری می‌کرد که با فرهنگ مزمن می‌گساری که در یونایتد جا افتاده بود مبارزه کند. اما این معضل یونایتد را ناتوان کرده بود و پل مک‌گراث و نورمن وایت‌ساید، دو نفر از بازیکنان کلیدی تیم همواره به دور از شرایط مسابقه بودند.

فرگوسن سپس خریدهای بسیاری انجام داد و در سومین فصل کامل حضورش در یونایتد مدعی جدی قهرمانی شد. آنها در فصل 90-1989 پل اینس، نیل وب، دنی والاس، مایک فلان و گری پالیستر را خریدند. مبلغ کل آنها 7.5 میلیون پوند شد. اما باز هم مصدومیت‌ها امان تیم را گرفت. وب پس از تنها چند بازی با پیراهن منچستریونایتد در یک بازی ملی دچار پارگی تاندون آشیل شد و اکثر دیدارهای فصل را از دست داد. از مدافعان هم تنها پالیستر، بروس و لی مارتین توانستند بیش از 20 بازی در یک فصل انجام دهند.

یونایتد مقابل منچسترسیتی، رقیب سرسخت خود 5 بر یک شکست خورد – دیداری که فرگوسن پس از آن به خانه رفت و ساعت‌ها سرش را زیر بالش گذاشت – و مربی اسکاتلندی در ماه دسامبر تحت فشار شدیدی قرار گرفت. نه او و نه تیمش تسلیم نشدند و ضربه سر رابینز مقابل ناتینگهام فارست در دور سوم جام حذفی در 7 ژانویه نقطه عطف تیم شد.

یونایتد در لیگ سیزدهم شد که پایین‌ترین رتبه آنها پس از 15 سال بود (آنها 15 سال پیش سقوط کرده بودند) ولی پس از تساوی سه بر سه با کریستال پالاس در فینال جام حذفی، آنها در بازی تکراری یک بر صفر پیروز شدند و بار روی دوش فرگوسن سبک شد.

فرگوسن نجات یافت؛ او تیم را به اولین جام در پنج سال گذشته رسانده بود. او در کتاب زندگی‌نامه‌اش در سال 2000 به نام مربی‌گری زندگی‌ام نوشت: «آن فینال روی تغییرات منچستریونایتد تاثیر نداشت اما بی‌تردید یکی از بذرهای تغییر را کاشت. در بازیکنان تازه‌وارد مانند پالیستر و اینس اشتهای پیروزی را می‌دیدم، چیزی که قطعا آنها و باشگاه را به سطح بالاتری از دستاوردها می‌رساند.»

یونایتد سال بعد با پیروزی مقابل بارسلونا فاتح جام برندگان جام اروپا شد، و هرچند در اواخر فصل 92-1991 دچار بحران شد، اما توانست سرانجام پس از مدت‌ها به قهرمانی لیگ برسد؛ آن هم قهرمانی در اولین دوره لیگ برتر. اما اگر مصدومیت‌ها و دردسرهای امثال وایت‌ساید و مک‌گراث نبود، یونایتد آسان‌تر و زودتر می‌توانست به قهرمانی لیگ دست یابد.

اکنون؛ ریو فردیناند، پاتریس اورا و نمانیا ویدیچ دیگر پا به سن گذاشته‌اند. روبین ون‌پرسی به دلیل بحث بر سر نحوه تمرینات فعلا از تیم کنار گذاشته شده و وین رونی همچنان از امضای قرارداد جدید سر باز می‌زند. فرگوسن بی‌تردید با مویس هم‌دردی می‌کند. مویس تنها امیدوار است که همان‌طور که از فرگوسن – مردی که سایه‌اش همچنان بر سر مویس است – حمایت شد از او حمایت شود و مقامات باشگاه بردبار باشند.